Ο «Ψύλλος» είναι το όνειρο, δυο αθώων παιδικών ματιών… «Είναι τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού μου… είναι τα φτερά που με βοηθούν να πετάξω μακριά», όπως γράφει ο δωδεκάχρονος Ηλίας, σε ένα φύλλο της ομώνυμης χειρόγραφης εφημερίδας του.

Η υπόθεση της ταινίας εκτυλίσσεται σ’ ένα ορεινό χωριό της Ολυμπίας τη δεκαετία του ‘60. Εκεί ζει ο Ηλίας, ένα αποφασιστικό δωδεκάχρονο αγόρι που πηγαίνει στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Όλοι στο χωριό του τον αποκαλούν Ψύλλο, όπως είναι o τίτλος της χειρόγραφης εφημερίδας, που συντάσσει και εκδίδει μόνος του. Ενώ ο Ηλίας αντιμετωπίζεται σκωπτικά από τους περισσότερους συγχωριανούς του και οι γονείς του τον αποδοκιμάζουν γιατί αποσπάται από τα μαθήματά του, ο ίδιος ονειρεύεται να ταξιδέψει… Ο «Ψύλλος» τον βοηθά να σπάσει τα σύνορα του χωριού του. Μόνοι σύμμαχοι του είναι ο Γαλαξίας (στο ρόλο του ξεχωριστού φίλου του ο ίδιος ο σκηνοθέτης) και η αγαπημένη του Κρινιώ.

Όταν μια δημοσιογράφος έρχεται στο χωριό για να γράψει ένα άρθρο για τον Ηλία και τον «Ψύλλο» του, τα πράγματα αλλάζουν γιατί οι κάτοικοι του χωριού θέλουν να κάνουν τον «ψύλλο» του…ελέφαντα!

 

Οι συντελεστές:

Σενάριο/σκηνοθεσία: Δημήτρης Σπύρου. Φωτογραφία: Προκόπης Δάφνος. Μοντάζ: Χρήστος Σαντατζόγλου. Μουσική: Μιχάλης Τερζής. Ερμηνευτές: Παντελής Τριβιζάς, Βασίλης Κoλoβός, Δήμητρα Χατoύπη, Αμαλία Γκιζά, Δημήτρη Σπύρoυ, Κωστoύλα Τσέλιoυ. Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Δημήτρης Σπύρου, 1990. Διάρκεια: 90΄

Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Σπύρου

«Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο κόσμος του κινηματογράφου πρέπει να συσπειρωθεί…»

Είναι και σήμερα επίκαιρα τα μηνύματα που περνάει «Ο Ψύλλος»;

Δυστυχώς είναι απολύτως επίκαιρα. Η περίοδος του δήθεν πλουτισμού των Ελλήνων ήταν μια χίμαιρα. Η επικράτηση των νοοτροπιών του χρήματος και της αδιαφορίας για αξίες είχε δυστυχώς διαποτίσει για πολλά χρόνια το σώμα της κοινωνίας, χωρίς να αφήσει ανεπηρέαστη και τη νεολαία. Σε κάθε οικογενειακό τραπέζι η συζήτηση επικεντρωνόταν στην πορεία του χρηματιστηρίου. Ένα παιχνιδάκι ήταν λοιπόν και καθώς ξέρουμε ότι στα παιδιά αρέσουν τα παιχνίδια, φρόντισε η κοινωνία των ενηλίκων νεοελλήνων να καλλιεργήσουν τη νοοτροπία του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού.

Παρά ταύτα, εγώ, ακόμα και σε αυτές τις περιόδους, πίστευα πως κάπου μέσα στο βάθος αυτής της κοινωνίας υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αξίες, που θέλουν να βλέπον το βάθος των πραγμάτων και όχι την επιφάνειά τους. Το παιδικό βλέμμα που από τη μια μπορεί να κοιτάζει απορημένο όλη αυτή την κατάσταση, έχει από την άλλη την διεισδυτικότητα να ξεχωρίζει την ασχήμια από την ομορφιά και το επίπλαστο από το ουσιώδες.

Επίσης, αυτό που λέμε στέρηση, είτε οικονομική είτε συναισθηματική, πάντα πίστευα πως κάπου καιροφυλακτούσε. Αυτή τη στιγμή έχει εκφραστεί σε οικονομικό πεδίο αλλά πιστεύω πως υπάρχει κάτι πιο βαθύ. Υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί η στέρηση αυτή και σε πνευματική. Πάντα όμως θα υπάρχουν ψύλλοι οι οποίοι θα κεντάνε την ευαισθησία της κοινωνίας αυτής, που θα μας δείχνουν την άλλη πλευρά του φεγγαριού και δεν θα την αφήσουν να πέσει σε κώμα.

Αφήστε σχόλιο